ลูกโป่งสิ่งมหัศจรรย์สาหรับเด็ก
พวกเขาสามารถเสกให้มีชีวิตขึ้นมาได้ด้วยการเป่า แค่สูดอาการที่ล่องลอยอยู่ทั่วไปเข้าไปในปอด แล้วคลอดออกมาทางปากเพื่อส่งเข้าไปในลูกโป่ง "โอม เพี้ยง!" เพียงแค่นั้นก็จะเติบโตเป็นลูกกลมโตจากที่เคยแฟบฟีบตัวลีบไม่น่าสนุก บางลูกอาจถูกปลุกให้มีชีวิต คิดจะลอยละล่องขึ้นไปทักทายก้อนเมฆหากถูกเสกด้วยก๊าซพิเศษที่มีน้ำหนักเบา
ถ้าไม่อยากให้ลอยหลุดมือไป ก็ต้องผูกไว้ด้วยเชือกเส้นบางๆ พันเกี่ยวเหนี่ยวไว้กับร่างกายของเรา นิ้วน้อยๆ ค่อยๆ ห่อตัวเพื่อที่จะกำเชือกเส้นเล็กๆ ที่เชื่อมโยงกับของเล่นแห่งความฝันนั้นเอาไว้
สำหรับเด็กเล็กพ่อแม่มักจะไม่ปล่อยให้พวกเขาดูแลของเล่นแห่งความฝันด้วยตัวเอง เพราะรู้ดีว่ากำมือของพวกเขายังไม่แข็งแรงเพียงพอที่จะเกาะกุมมันไว้ จึงใช้วิธีผูกเชือกบางๆ เส้นนั้นไว้กับข้อมือของเทวดาตัวน้อย เดินไปไหนก็จะมีลูกโป่งลอยไปข้างๆ เป็นเพื่อนเสมอ เป็นเพื่อนเกลอที่ทำให้ยิ้มออกมาได้ เพียงแค่ลอยไปลอยมา
ทว่า ลูกโป่งก็ทำให้พวกเราร้องไห้ได้เช่นกัน ขณะที่กำลังสนุกกับมัน มีความสุขกับความมหัศจรรย์แห่งการล่องลอย และเพลิดเพลินกับการจับถือความฝันเอาไว้ในอุ้งมือ ในจังหวะนั้นเอง ถ้าเราเผลอทำของเล่นแห่งความฝันนี่หลุดมือไป ปล่อยให้ลอยเคว้งขึ้นไปสู่ท้องฟ้า สิ่งที่ตามมามักจะเป็นความเสียดาย ซึ่งบางรายก็กลาเป็นเสียงร้องไห้ และหยดน้ำตา เมื่อรู้ว่าลูกโป่งที่ลอยขึ้นฟ้าไปแล้วจะไม่มีวันหวนกลับมาอยู่ในอุ้งมือของเราได้อีกต่อไป
นั่นคือการพลัดพลาก การลาจาก การสูญเสีย
ในระหว่างนั้นมันยังกระซิบหลายสิ่งกับพวกเราตั้งแต่ยังเยาว์วัย บอกกับเราว่าสิ่งของสำคัญต้องดูแลให้ดีขณะที่มันยังอยู่กับเรา หลายสิ่งเมื่อได้จากไปแล้วย่อมมิอาจหวนคืนกลับมา จริงอยู่ที่ว่า เราสามารถออกตามหาลูกโป่งลูกใหม่ แต่ก็ไม่ใช่ลูกเดิม
ลูกโป่งจะสวยงามที่สุดเมื่อได้ออกมาสู่โลกใบกว้างลอยละล่องโดยมีแผ่นฟ้าเป็นฉากหลัง ใครกักขังลูกโป่งเอาไว้ในที่คับแคบย่อมมิอาจเล่นสนุก และมีความสุขกับมันได้อย่างเต็มที่
เช่นกันกับความสัมพันธ์ ที่จะสวยงามเมื่อมีอิสระผูกโยงกันด้วยเส้นด้ายบางๆ มิใช่ผูกล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวน
เช่นกันกับความสัมพันธ์ ที่ต้องการความเอาใจใส่ไม่ปล่อยปละหรือละเลย
สำหรับคนที่เคยละเลยปล่อยปละก็คงจะทราบเช่นเดียวกันว่า ความสำพันธ์นั้นย่อมลอยหลุดมือไป ไม่ต่างอะไรกับลูกโป่งที่ลอยขึ้นฟ้า
เช่นกันกับความฝัน ที่จะสวยงามเมื่อได้เล่นสนุกกับมันในโลกใบกว้าง วิ่งเล่นได้อย่างไร้ข้อจำกัด และสิ่งหนึ่งที่ความฝันกับความสัมพันธ์เหมือนกัน นั่นก็คือ มันพร้อมจะจากเราไปหากไม่เกาะกุมไว้ให้ดี
อีกหนึ่งสัจธรรมที่ลูกโป่งย้ำเตือนเราเสมอนั่นคือ "จงใช้เวลาอย่างมีค่าและเต็มที่ในขณะที่เรายังสามารถมีความสุขกับสิ่งนั้น" ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของอันแสนจะเปราะบางอย่างลูกโป่ง สัตว์เลี้ยงอันเป็นที่รักของเรา หรือผู้เฒ่าผู้แก่ พ่อแม่เคารพรัก สิ่งเหล่านั้นและพวกท่านก็ไม่ต่างอะไรกับลูกโป่ง เราผูกด้วยเชือกเส้นบางๆ ใครบ้างจะรู้ จู่ๆ วันหนึ่งลมอาจพัดแรง เชือกอาจขาดเราอาจต้องพรากจากกัน ในห้วงเวลานั้นเราคงเสียดาย ถ้าเพิ่งคิดได้ในวินาทีสุดท้ายว่า เราน่าจะทำได้ดีกว่านี้ ในตอนที่ยังอยู่ด้วยกัน
ต่อให้ดูแลกันและกันอย่างดีที่สุด ไม่ว่าลูกโป่งลูกไหนก็ย่อมมีวันสุดท้ายของมัน วันที่ลูกโป่งหมดลม ลูกโป่งเหี่ยวแห้ง ไร้เรี่ยวแรงอีกต่อไป
เมื่อวันนั้นเดินทางมาถึง สิ่งที่เหลืออยู่คือความทรงจำอันมีค่าที่เรากับลูกโป่งนั่นเคยมีร่วมกันมา ทั้งน้ำตาและเสียงหัวเราะ
ในช่วงเวลาไม่นาน ก่อนที่จะหลุดลอยไป ก่อนที่จะหมดลมหายใจ เราได้ใช้เวลากับลูกโป่งอันแสนจะเปราะบางอย่างไรบ้าง
เมื่อวันสุดท้ายเดินทางมาถึง เราจะยิ้มพรายกับความทรงจำที่ดีๆ หรือจะตีอกชกหัวที่เรามัวแต่ปล่อยปละละเลย
ลูกโป่งเป็นสิ่งมหัศจรรย์สำหรับเด็ก ความสัมพันธ์เป็นสิ่งมหัศจรรย์สำหรับผู้ใหญ่ เราผูกโยงกันไว้ด้วยเส้นใยบางๆ
ซึ่งเปราะบางเหลือเกิน
Thanks by นิ้วกลม
เด็กชายมอมแมม เร่ร่อนรอนแรม..........วิ่งไล่ไขว่คว้า หวังเพียงวันหนึ่ง........ได้ลูกโป่งมา เชิดหน้าชูตา.............เทียบเทียมใครๆ ลูกโป่งลอยมา เด็กน้อยถลา.............เอื้อมมือคว้าไขว่ ลูกโป่งลอยหนี...........ละลิ่วปลิวไกล เด็กน้อยเสียใจ..........ได้แต่มองตาม ลูกโป่งหลายใบ เด็กคนหนึ่งถือไว้.........จึงเข้าไปถาม “ได้มาจากไหน?.........ใบใหญ่งดงาม” เด็กน้อยเอ่ยถาม.........วาดหวังในใจ “พ่อแม่ให้มา ไม่ต้องเสาะหา............เตรียมมาให้ไว้” เด็กคนนั้นตอบ............อมยิ้มละไม เด็กน้อยเศร้าใจ..........ร่ำไห้ลำพัง อีกใบลอยมา สายลมพัดพา..............เชือกยุ่งรุงรัง ติดกิ่งไม้ใหญ่..............เด็กน้อยวาดหวัง ลองอีกสักครั้ง..............อาจสมดังใจ สูงสุดสายตา ป่ายปีนหวังคว้า ...........เอามาให้ได้ พอถึงกลางต้น.............พลัดตกต้นไม้ ลูกโป่งกวัดไกว............ปลิวไปตามลม เด็กน้อยร้องไห้ น้ำตารินไหล................ด้วยความขื่นขม ก้มมองรอยแผล...........เจ็บปวดระบม โอกาสสุขสม................ลอยล่องหลุดไป วันหนึ่งสมหวัง ได้ลูกโป่งดัง................ที่ตั้งใจไว้ เดินถือเริงร่า...............ยิ้มมาแต่ไกล อวดใครต่อใคร............หวังให้คนมอง ความสวยมายา ห่อหุ้มฉาบทา.............จึงหลงครอบครอง เวลาผันผ่าน...............สีหวานกลับหมอง ลมที่เคยพอง..............กลับแฟ่บเหี่ยวไป เด็กน้อยยืนนิ่ง มองเห็นความจริง..........มึนงงสงสัย ลูกโป่งสีหวาน.............กลวงว่างภายใน แล้วเหตุไฉน...............คนใคร่ครอบครอง รูปแบบการประพันธ์ : กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘ ผู้แต่ง : หนุงหนิง ภาพประกอบ : อัมโปะ |
2 ความคิดเห็น:
อ่านแล้วอยากทำเป็นเพลงขึ้นมาเลย ^_^
"""บางทีความเสียใจ
อาจเปรียบเหมือนเด็กคนนึง
ที่เผลอปล่อยลูกโป่งหลุดมือไป
ซึ่งความเสียใจที่สุดของเขา
อาจไม่ใช่การเห็นลูกโป่งลอยไป
แล้วก็ทำได้เเค่เพียงมอง
แต่ลึกๆ
กับการที่เขาคิดมาตลอดว่า
""""เมื่อลูกโป่งเป็นของเขาเเล้ว
มันจะต้องอยู่กับเขาตลอดไป""""
นั่นอาจทำให้เขาเสียใจยิ่งกว่า"""
แสดงความคิดเห็น